Μέλισσες ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ

Μέλισσες

Μια παράξενη «ασθένεια» εξαφανίζει τις μέλισσες στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, πλήττοντας σοβαρά τις αγροτικές οικονομίες και απειλώντας το 80% των φυτών του πλανήτη που εξαρτώνται από αυτές για να γονιμοποιηθούν. Ισχυρά φυτοφάρμακα, μεταλλαγμένα φυτά, κινητά, παράξενοι ιοί ή λίγο απ' όλα είναι πιθανόν οι αιτίες που αναζητούν οι επιστήμονες. Ακόμη κι αν η φράση του Αϊνστάιν πως «όταν εξαφανιστούν οι μέλισσες η ανθρωπότητα θα έχει ακόμα 4 χρόνια ζωής» δεν μπορεί να εκληφθεί κατά γράμμα, οι μέλισσες αποτελούν σημαντικότατο δείκτη περιβαλλοντικής ισορροπίας και η εξαφάνισή τους είναι -άλλο ένα- καμπανάκι κινδύνου.

O Μπομπ Μπένετ στο Γκρένβιλ των ΗΠΑ, εκείνο το πρωί, όπως κάθε μέρα, ξεκίνησε να επιθεωρεί τις κυψέλες του. Σε λίγες μέρες θα έφευγε για τα νότια, όπου τα μελίσσια του είχαν μια σημαντική αποστολή: να επικονιάσουν πολλά στρέμματα με αμυγδαλιές. Ηταν, λοιπόν, εξαιρετικά σημαντικό να είναι όλα καλά στις 45 αποικίες μελισσών που εξέτρεφε και, βέβαια, δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος γι' αυτό που αντίκρισε. Ανοίγοντας μία από τις κυψέλες του και τραβώντας έξω μια κηρήθρα παρατήρησε ότι ήταν γεμάτη από μέλι, υπήρχε γόνος, αλλά ελάχιστες μέλισσες. Ανάμεσά τους ξεχώρισε τη βασίλισσα. Εμοιαζε σαν μια παράξενη δύναμη να είχε κάνει τις μέλισσες να εγκαταλείψουν το μελίσσι αφήνοντας τα πάντα άθικτα, σαν να επρόκειτο να γυρίσουν σύντομα. Πήγε στο επόμενο μελίσσι, το ίδιο. Και στο επόμενο... Σύντομα διαπίστωσε ότι μόνο δύο αποικίες μελισσών είχαν μείνει άθικτες. Εψαξε εξονυχιστικά στην γύρω περιοχή αναζητώντας έστω πτώματα μελισσών. Τίποτα, σαν να είχε ανοίξει η γη ή μάλλον ο ουρανός και τις είχε καταπιεί. Κατάλαβε ότι ο χειρότερος εφιάλτης του είχε γίνει πραγματικότητα, τα μελίσσια του επλήγησαν από το «Σύνδρομο κατάρρευσης των μελισσών» μια «ασθένεια» που εξαφανίζει τις μέλισσες χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα γιατί.

Πολλά χιλιόμετρα μακριά, ο Ντένις Βαν Ενγκελσορπ, μελισσοκόμος από την Πενσυλβάνια, περπατάει ανάμεσα σε εγκαταλελειμμένες από τους κατοίκους τους κυψέλες. Τραβάει μια κηρήθρα γεμάτη μέλι αλλά χωρίς εργάτριες. Κουνάει με απόγνωση το κεφάλι. Τα μελίσσια του καταστράφηκαν σχεδόν όλα. Σε μιαν άλλη ήπειρο, ένας ακόμα παραγωγός, ο πρόεδρος των Ιταλών μελισσοκόμων Φραντζέσκο Πανέλα, θυμάται ακόμα πώς ένιωσε όταν στις 28 Απριλίου του 2007 ανακάλυψε ότι τα μελίσσια του είχαν εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους. Για μέρες έμεινε κλεισμένος στο σπίτι και δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματα των συναδέλφων του.

Οι παραπάνω ιστορίες είναι τρεις μόνο από τις πολλές που γράφτηκαν τον τελευταίο χρόνο στο ξένο Τύπο για το φαινόμενο που έχει αναστατώσει μελισσοκόμους, αγρότες και επιστήμονες κυρίως στις ΗΠΑ αλλά και σε χώρες της Ευρώπης, όπως την Γαλλία, τη Γερμανία, την Πολωνία, την Ισπανία. Ενδεχομένως, μάλιστα, το «Σύνδρομο κατάρρευσης των μελισσιών» να έχει ήδη πλήξει και άλλες χώρες αλλά να μην έχει ακόμα τέτοια εξάπλωση ώστε να έχει αναφερθεί επισήμως.

Τεράστιο πλήγμα στην αγροτική οικονομία

Οι μελισσοκόμοι στις ΗΠΑ, πάντως, έχουν χάσει σε πολλές περιπτώσεις με αυτό τον παράξενο τρόπο έως και το 90% των μελισσιών σε 24 πολιτείες. Αυτό από τη μία σημαίνει μια τεράστια οικονομική καταστροφή για τους ίδιους, αλλά και ένα μεγάλο πρόβλημα για την αγροτική οικονομία της χώρας. Τα μελισσοσμήνη που εκτρέφονται δεν έχουν ως μοναδική τους αποστολή την παραγωγή μελιού, στην πραγματικότητα ίσως αυτή να είναι η μικρότερη εκ των υποχρεώσεών τους. Οι εκτρεφόμενες μέλισσες στις ΗΠΑ, αλλά και σε χώρες της Ευρώπης μεταφέρονται εκατοντάδες χιλιόμετρα προκειμένου να γονιμοποιήσουν τα φυτά που παράγουν στη συνέχεια προϊόντα διατροφής. Τουλάχιστον 19 είδη φρούτων λαχανικών και ξηρών καρπών δεν μπορούν να παραχθούν αν μια μέλισσα δεν μεταφέρει τη γύρη από το ένα άνθος στον ύπερο του άλλου. Η τακτική αυτή δεν είναι γνωστή στην Ελλάδα γιατί στη χώρα μας υπάρχουν πολλές μέλισσες έτσι και αλλιώς. «Η Ελλάδα είναι πυκνοκατοικημένη περιοχή όσον αφορά στις μέλισσες. Η Καλιφόρνια έχει αγροτική έκταση τριπλάσια από την Ελλάδα και έχει 500.000 μελίσσια, ενώ εδώ υπάρχουν 1.200.000», λέει ο κ. Πασχάλης Χαριζάνης καθηγητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η Καλιφόρνια, λοιπόν, παράγει το 90% του αμύγδαλου στο κόσμο, ένα δέντρο που χρειάζεται απελπισμένα τις μέλισσες για να γονιμοποιηθεί και να δώσει καρπό. Καταλαβαίνει κανείς ότι αν οι μέλισσες μεταναστεύσουν προς άγνωστη κατεύθυνση εγκαταλείποντας τα μελίσσια τους, τη στιγμή που θα έπρεπε να βουίζουν χαρούμενες ανάμεσα στις ανθισμένες αμυγδαλιές, το πρόβλημα που προκύπτει είναι τεράστιο όπως και οι οικονομικές συνέπειες.

Αυτές οι τελευταίες ήταν εκείνες που προκάλεσαν περισσότερο και το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Το πρόβλημα είναι σαφώς και περιβαλλοντικό. Ακόμα και αν η φράση του Αϊνστάιν πως «όταν εξαφανιστούν οι μέλισσες η ανθρωπότητα θα έχει ακόμα 4 χρόνια ζωής» δεν μπορεί να εκληφθεί κατά γράμμα, το γεγονός είναι ότι οι μέλισσες αποτελούν δείκτη περιβαλλοντικής ισορροπίας, καθώς δεν πλησιάζουν σε μολυσμένα μέρη. Σαφώς επίσης αποτελούν ένα εξαιρετικά σημαντικό όσο και θαυμαστό κρίκο στην αλυσίδα της ζωής. Οπως εύστοχα παρατήρησε ένας Γάλλος δημοσιογράφος, οι μέλισσες δεν έχουν τα μεγάλα μάτια ενός πάντα ή την όμορφη όψη ενός άγριου πουλιού για να μας κινήσουν αισθήματα λύπης και να ασχοληθούμε μαζί τους, αλλά αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι σύντομα μπορεί να χρειαστεί να μπουν στον κατάλογο των ζώων υπό εξαφάνιση. Η μείωση του πληθυσμού των μελισσών εκτρεφόμενων ή και άγριων αποτελεί σαφή ένδειξη διατάραξης της ισορροπίας του φυσικού περιβάλλοντος και εγκυμονεί μεγάλο κίνδυνο για την επιβίωση του 80% των φυτών του πλανήτη που εξαρτάται από αυτά τα θαυμαστά θορυβώδη έντομα. Το 35% της ανθρώπινης διατροφής εξαρτάται από την επικονίαση που επιτελούν οι μέλισσες. Τι θα απογίνουμε χωρίς αυτές;

---

ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ;

Ποιος όμως είναι ο λόγος της εξαφάνισης των μελισσών; Και κυρίως πώς μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα συνεχιστεί το φαινόμενο; Πολλές θεωρίες, όλες επιστημονικά βάσιμες έχουν διατυπωθεί σε σχέση με τους λόγους εκδήλωσης του «Συνδρόμου Κατάρρευσης των μελισσιών». Οι μεταλλαγμένες καλλιέργειες που φορτώνουν τις μέλισσες με τοξικές ουσίες, η χρήση νέων και πολύ ισχυρών φυτοφαρμάκων, η κακή διατροφή εξαιτίας της ξηρασίας, ένας ιός που έγινε πιο ισχυρός, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα των κινητών τηλεφώνων που αποπροσανατολίζουν τις μέλισσες και τις κάνουν να χάνουν το δρόμο τους προς την κυψέλη. Καμία όμως από αυτές δεν έχει αποδειχθεί προς το παρόν ότι είναι η αιτία του φαινομένου έτσι ώστε να ληφθούν και τα ανάλογα μέτρα. Οι επιστήμονες έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια και το χειρότερο είναι πως δεν βρίσκουν εύκολα μέλισσες από μελίσσια που έχουν πληγεί για να τις εξετάσουν και να βγάλουν ίσως ένα πιο ασφαλές συμπέρασμα.

Σε ενήλικες μέλισσες, που προήλθαν από κυψέλες με το σύνδρομο, παρατηρήθηκε ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό παθογόνων, γεγονός που δείχνει ότι οι μέλισσες αυτές έχουν υποστεί στρες, όπως αναφέρει έκθεση του ομοσπονδιακού Εργαστηρίου του Μπέλτσβιλ των ΗΠΑ. Ομως αν και το πρόβλημα είναι ευρέως διαδεδομένο δεν επηρεάζει εξίσου όλες τις κυψέλες. Υπάρχουν μελισσοκόμοι που έχουν χάσει όλα τους τα μελίσσια, ενώ ο διπλανός τους δεν έχει υποστεί σημαντικές απώλειες. Ετσι η ιδέα της ταυτόχρονης εξάπλωσης μιας εξαιρετικά μεταδοτικής ασθένειας ή η καταστροφή των μελισσιών από τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα των κινητών δεν φαίνεται να ευσταθεί. Οπως εξηγεί ο κ. Πασχάλης Χαριζάνης «επιστημονικά έχουν αποκλειστεί τα κινητά τηλέφωνα γιατί οι μέλισσες αντέχουν σε πολύ ισχυρά πεδία». Πιο πιθανά σενάρια είναι τα εξής:

1. Πρόσφατα ανακαλύφθηκε ένας ιός που επηρεάζει τη θνησιμότητα των μελισσών, όπως ανακοίνωσε η Εθνική Επιτροπή των ΗΠΑ, με το όνομα Israeli acute paralysis. Επειδή ακριβώς πρόκειται για ιό δεν υπάρχει φάρμακο που να μπορεί να τον αντιμετωπίσει και οι επιστήμονες λένε ότι δεν μπορεί να βρεθεί θεραπεία. Ο κ. Χαριζάνης εξηγεί ότι η παρουσία αυτού του ιού μπορεί να σχετίζεται με το Σύνδρομο αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί η μοναδική αιτία.

2. Υπάρχει η πιθανότητα ένα παλιό μικρόβιο να μεταλλάχθηκε και να έγινε περισσότερο επιθετικό, οπότε οι μέλισσες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν.

3. Ισως η χρήση νέας γενιάς φυτοφαρμάκων τελικά αποδειχθεί εξαιρετικά επιβλαβής για τις μέλισσες. Πρόκειται για τα νικοτινοειδή εντομοκτόνα που προστατεύουν τα φυτά από τα έντομα του εδάφους σκοτώνοντας όμως οτιδήποτε ζωντανό στο χώμα. Είναι διασυστηματικά, δηλαδή μπαίνουν μέσα στο φυτό και κυκλοφορούν στους χυμούς του. «Είναι πολύ πιθανό μέσω της γύρης ή του νέκταρος των φυτών να το τρώνε και οι μέλισσες και, τελικά, να αποδεικνύεται τοξικό γι' αυτές. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό σε μικρές ποσότητες να μην τις επηρεάζει αλλά όταν αυτές τρυγήσουν πολλά λουλούδια, η δόση που τελικά θα λάβουν να αποδεικνύεται θανατηφόρα».

4. Μια ακόμα θεωρία, ιδιαίτερα ισχυρή είναι εκείνη που θέλει τις μέλισσες να αντιδρούν στις τοξίνες που υπάρχουν στα γενετικώς τροποποιημένα φυτά. Στο DNA αυτών των φυτών έχει συνήθως εισαχθεί ένα γονίδιο που παράγει τοξίνες οι οποίες κάνουν τα φυτά απρόσβλητα στα έντομα. Ενδεχομένως, οι νέες τοξίνες να επηρεάζουν και τις μέλισσες. Στο κάτω κάτω και αυτές έντομα είναι. Και τι συμβαίνει όταν η γύρη από τέτοιου είδους φυτά, μεταφέρεται στην κυψέλη και αποθηκεύεται για την εκτροφή του γόνου; Το γεγονός ότι το πρόβλημα έχει κυρίως εμφανιστεί στις ΗΠΑ όπου οι γενετικώς τροποποιημένες καλλιέργειες καταλαμβάνουν εκατομμύρια στρέμματα, συνηγορεί με αυτή την άποψη.

Μάλλον... λίγο απ' όλα

Οι επιστήμονες, ωστόσο, τείνουν τελικά να πιστεύουν ότι πρόκειται για συνδυασμό παραγόντων που έχουν αυτό το καταστροφικό αποτέλεσμα στα τόσο περίπλοκα χρυσόμαυρα έντομα. Οι μέλισσες είναι κοινωνικά έντομα που επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω διαφόρων σημάτων και λειτουργιών. Η μια εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από την άλλη. Είναι, λοιπόν, πιθανό μια μικρή αλλαγή ή παρεμβολή, να χάλασε αυτή την επικοινωνία και να αποδιοργάνωσε το σύστημα οδηγώντας και στην καταστροφή του. Το θέμα είναι ότι οι μέλισσες αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα. Οι μέλισσες υπό κανονικές συνθήκες αποφεύγουν τη μόλυνση για να μη μεταφέρουν οτιδήποτε τοξικό στην κυψέλη γι' αυτό και οι επιστήμονες τις θεωρούν περιβαλλοντικό δείκτη. Οπου υπήρχαν μέλισσες δεν υπήρχε πρόβλημα. Εκεί που δεν υπάρχουν, λοιπόν, ποιο είναι το πρόβλημα; Και κυρίως, πόσο σοβαρό είναι;

---

ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

H κοινωνία των μελισσών αποτελεί ένα από τα εκπληκτικότερα παραδείγματα συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης του ζωικού βασιλείου. Στην πραγματικότητα, μια κυψέλη λειτουργεί σαν ένας οργανισμός του οποίου τα διάφορα όργανα είναι τα μέλη της: η βασίλισσα, οι εργάτριες και οι κηφήνες. Καμιά μέλισσα δεν μπορεί να επιβιώσει από μόνη της. Οι κηφήνες προέρχονται από τα αυγά που δεν έχουν γονιμοποιηθεί. Από τα γονιμοποιημένα αυγά μπορούν να αναπτυχθούν είτε βασίλισσες είτε εργάτριες.

Τι είναι αυτό που καθορίζει τη μοίρα μιας προνύμφης, αν αυτή δηλαδή θα γίνει «μεγαλώνοντας» βασίλισσα ή εργάτρια; Κυρίως η ποιότητα και η ποσότητα της τροφής που λαμβάνει. Τα άτομα που θα γίνουν βασίλισσες τρέφονται με το λεγόμενο βασιλικό πολτό, ιδιαίτερα πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά γεύμα. Επίσης, σε βασίλισσες θα αναπτυχθούν οι προνύμφες που έχουν βρεθεί στα λεγόμενα βασιλικά κελιά. Οταν μια βασίλισσα βγει από το κελί της και πριν ζευγαρώσει, καταστρέφει όλα τα άλλα βασιλικά κελιά, υποβοηθούμενη μάλιστα και από τις εργάτριες και θανατώνει με το κεντρί της όλες τις άλλες βασίλισσες που βρίσκονται μέσα σε αυτά.

Μια εβδομάδα μετά την πρώτη της έξοδο από το κελί, η παρθένα βασίλισσα πετάει στον αέρα όπου ζευγαρώνει με 8 - 10 κηφήνες (μπορεί να φτάσει και τους 17). Η γαμήλια πτήση γίνεται νωρίς το απόγευμα με θερμοκρασία μεγαλύτερη των 20 βαθμών Κελσίου και κρατάει από 5 - 18 λεπτά της ώρας. Οταν η βασίλισσα επιστρέφει στην κυψέλη, έχει το «σημάδι ζευγαρώματος» βλένη και ένα τμήμα από τα γεννητικά όργανα του κηφήνα που πεθαίνει μετά τη σύζευξη. Η βασίλισσα εκτελώντας από 1 - 3 παρόμοιες πτήσεις γεμίζει τη σπερματοθήκη της με σπερματοζωάρια που θα χρησιμοποιήσει για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Μια βασίλισσα ζει από 1 - 5 χρόνια αλλά, όπως είναι φυσικό, η παραγωγική της ικανότητα μειώνεται με τον καιρό. Τρεις μήνες μετά η βασίλισσα αρχίζει να γεννά. Είναι η εποχή που οι νεαρές εργάτριες του μελισσιού προσέχουν πολύ τη βασίλισσα. Την περιτριγυρίζουν, την ταΐζουν την καθαρίζουν και απομακρύνουν τα περιττώματά της. Η βασίλισσα μπορεί να γευματίσει έως και 5 φορές μέσα σε μια ώρα, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα μπορεί να γεννήσει έως και 30 αυγά.

Οι εργάτριες κάνουν την σκληρή δουλειά

Οι εργάτριες είναι μικρότερες σε μέγεθος από τον κηφήνα και από τη βασίλισσα και η διάρκεια ζωής τους ποικίλλει από μερικές ημέρες έως και ένα χρόνο. Οι εργάτριες εκτελούν όλες τις εργασίες στη κυψέλη εκτός από αυτήν της ωοτοκίας. Καθαρίζουν τα κελιά, εκτρέφουν και περιποιούνται το γόνο και τη βασίλισσα, δέχονται νέκταρ από τις συλλέκτριες εργάτριες για επεξεργασία, τοποθετούν τη γύρη στα κελιά, χτίζουν κηρήθρες και καθαρίζουν την κυψέλη, κάνουν αέρα με τα φτερά τους και φρουρούν την είσοδο της κυψέλης. Κάποιες εργάτριες αποκτούν εξειδίκευση αλλά συνήθως εκτελούν πολλαπλές εργασίες. Επίσης, διάφοροι αδένες στις εργάτριες αναπτύσσονται ή συρρικνώνονται ανάλογα με τις εργασίες που αυτές εκτελούν. Για παράδειγμα, όταν οι εργάτριες αρχίζουν να φρουρούν την κυψέλη αναπτύσσονται οι αδένες του κεντριού και οι σαγονικοί αδένες παράγουν τις μεγαλύτερες ποσότητες φερομόνων συναγερμού. Οι εργάτριες κάνουν τη σκληρή δουλειά στο μελίσσι και μοιάζει η επιβίωσή του να εξαρτάται από αυτές. Ομως η επιρροή της βασίλισσας σε αυτές τις εργασίες είναι μεγάλη· μόνο με την παρουσία της οι εργάτριες εργάζονται σαν οργανωμένο σύνολο. Οι εργάτριες, ωστόσο, είναι σε θέση να αντιληφθούν την απουσία της βασίλισσας μέσα σε δέκα ώρες οπότε και παρατηρείται το «κλάμα» των μελισσών - έντονο βουητό στην κυψέλη από τις δονήσεις χιλιάδων μελισσών. Αμεσα ξεκινούν διαδικασίες για την εκτροφή καινούργιας βασίλισσας εφόσον υπάρχει γόνος. Αν δεν τα καταφέρουν, το μελίσσι είναι καταδικασμένο σε αφανισμό.

 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcommon_1_08/10/2007_1286984

Αφιέρωμα: 6 ελληνικά ζώα κινδυνεύουν

• ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΦΩΚΙΑ    • ΦΥΣΗΤΗΡΑΣ    • ΑΣΠΡΟΠΑΡΗΣ    • ΝΑΝΟΧΗΝΑ    • ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΛΑΦΙ    • ΚΑΦΕ ΑΡΚΟΥΔΑ

Η μεσογειακή φώκια είναι ογκωδέστερη από την αρκούδα, ο ασπροπάρης είναι το πιο έξυπνο πουλί, ο φυσητήρας δεν είναι φάλαινα, το κόκκινο ελάφι διαθέτει χαρέμι, οι νανόχηνες έχουν σύστημα εξοικονόμησης ενέργειας στις πτήσεις τους, ενώ τα αρκουδάκια γεννιούνται 300 γραμμάρια και σε τρεις μήνες γίνονται 10 κιλά!

Μικρά μυστικά για έξι θαυμαστά ελληνικά ζώα που, αν δεν προστατεύσουμε, θα χαθούν για πάντα. Το ΟΙΚΟ ανοίγει το φάκελο των ζώων που κινδυνεύουν στον πλανήτη και θα συνεχίσει συστήνοντάς μας ένα σε κάθε τεύχος. Αλλωστε, το πρώτο βήμα για να τα σώσουμε είναι να τα γνωρίσουμε.

Οι επιστήμονες και οι οργανώσεις που μας βοήθησαν

- Φυσητήρας: Αλέξανδρος Φραντζής, Δρ Ωκεανογραφίας, πρόεδρος του Ινστιτούτου Κητολογικών Ερευνών, & Αναστασία Μήλιου, υδροβιολόγος, μέλος της οργάνωσης Αρχιπέλαγος.

- Κόκκινο ελαφι: Δρ Θανάσης Σφουγγάρης, επίκουρος καθηγητής, δ/ντής Εργαστηρίου Διαχείρισης Οικοσυστημάτων και Βιοποικιλότητας Παν. Θεσσαλίας, & Παναγιώτης Λατσούδης, δασολόγος, συντονιστής έρευνας οικολογίας των ελαφιών της Πάρνηθας για το WWF.

- Νανόχηνα: Μαρία Παναγιωτοπούλου, ορνιθολόγος, υπεύθυνη ενημέρωσης για τη νανόχηνα του προγράμματος Life, συνεργάτις Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας.

- Ασπροπάρης: Λαυρέντης Σιφηρόπουλος, φοιτητής Οικολογίας, μέλος της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας & Καλλιόπη Στάρα & Ρήγας Τσιακίρης, μέλη της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας.

- Φώκια: Αλέξανδρος Καραμανλίδης, βιολόγος, ερευνητής της MOm.

- Αρκούδα: Γιώργος Μερτζάνης, Δρ βιολόγος-ζωολόγος, επιστημονικός υπεύθυνος της Καλλιστώ.

ΟΙ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΕΣ ΦΑΛΑΙΝΕΣ

H παρατήρησή τους εξελίσσεται σε μία από τις δημοφιλέστερες οικοτουριστικές δραστηριότητες, πολύ πιο προσοδοφόρα από τη φαλαινοθηρία. Kάθε χρόνο, τουλάχιστον 10 εκατομμύρια άνθρωποι δαπανούν περισσότερα από 1,3 δισ. δολάρια για να τις δουν και να τις φωτογραφίσουν από κοντά. Τι κοιτάζουν, όμως; Το ΟΙΚΟ σάς συστήνει το πιο ενδιαφέρον θηλαστικό του πλανήτη... ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΙΔΗ: Στους ωκεανούς ζουν 14 είδη φάλαινας, συμπεριλαμβανομένης και της Balaenoptera omurai. Πρόκειται για ένα νέο σχετικά είδος, το οποίο υποστήριξαν ότι ανακάλυψαν το 2003 τρεις Ιάπωνες επιστήμονες, δημοσιεύοντας σχετικό άρθρο στο περιοδικό Nature. Εξωτερικά μοιάζει με την πτεροφάλαινα, αλλά είναι μικρότερη σε μέγεθος. ΨΑΡΙ Ή ΘΗΛΑΣΤΙΚΟ: Είναι θαλάσσια θηλαστικά: αναπνέουν με πνεύμονες, είναι θερμόαιμα ζώα, θηλάζουν τα μικρά τους και έχουν τρίχωμα. Αντί δοντιών, έχουν μπαλένες. ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΖΩΗΣ: Διαφέρει από είδος σε είδος. Π.χ. η μεγάπτερη ζει τουλάχιστον 50 χρόνια, ενώ η πτεροφάλαινα 80 - 100 χρόνια. Στην πραγματικότητα είναι δύσκολο να υπολογιστεί η μέγιστη διάρκεια ζωής τους. ΣΩΜΑΤΟΤΥΠΟΣ: Η γαλάζια φάλαινα είναι το μεγαλύτερο ζώο που έζησε ποτέ στη Γη - μεγαλύτερη κι από τους δεινόσαυρους. Το μήκος της φτάνει τα 33,5 μέτρα και το βάρος της κυμαίνεται μεταξύ 90 και 120 τόνων. ΔΙΑΤΡΟΦΗ: Χρειάζεται περίπου 4 τόνους μαλακόστρακων την ημέρα. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: Η μετανάστευσή της είναι το μεγαλύτερο ταξίδι όλων των θηλαστικών, καθώς καλύπτει απόσταση μεταξύ 12.000 και 20.000 χλμ. Ξεκινώντας τον Οκτώβριο από τις θάλασσες Μπέρινγκ και Τσάκτσι του Αρκτικού Ωκεανού, διανύει περίπου 120 χλμ. την ημέρα για να φτάσει, στα τέλη Δεκεμβρίου με αρχές Ιανουαρίου, στην Μπάχα Καλιφόρνια του Μεξικού και να γεννήσει ή να ζευγαρώσει. ΑΠΕΙΛΕΣ: Η φαλαινοθηρία και τα σόναρ των πολεμικών πλοίων αποτελούν τις μεγαλύτερες απειλές. Τα τελευταία ευθύνονται για πολλούς εκβρασμούς στη στεριά. Η ηχητική δέσμη που χρησιμοποιείται για την ανίχνευση υποβρυχίων, όχι μόνο τις αποπροσανατολίζει, αλλά συχνά τους προκαλεί εσωτερική αιμορραγία και θάνατο. Στα ζεστά και προστατευμένα νερά της χερσονήσου Μπάχα Καλιφόρνια στο δυτικό Μεξικό, τα οποία οι γκρίζες φάλαινες επιλέγουν για να φέρουν στον κόσμο τα μικρά τους, τα εντυπωσιακά κήτη του Ειρηνικού Ωκεανού μοιάζουν εξοικειωμένα με την ανθρώπινη παρουσία. Οι συναντήσεις με τους επίσης εξοικειωμένους μαζί τους ντόπιους είναι, εξάλλου, συχνές. Ομως, η μαμά φάλαινα, που η Αμερικανίδα βιολόγος -ειδικευμένη στη συμπεριφορά των θαλάσσιων θηλαστικών- Τόνι Φρόχοφ βλέπει να πλησιάζει με το μωρό της προς το ερευνητικό της σκάφος, έχει διακριτά πάνω της τα σημάδια καμακιού από φαλαινοθήρες, «προίκα» που απέκτησε κατά το μεταναστευτικό ταξίδι της. Παρ' όλα αυτά, δεν φοβάται - ίσως γιατί ενστικτωδώς καταλαβαίνει πως και οι δυο τους εδώ είναι ασφαλείς. Ενθαρρύνει το μικρό της να την ακολουθήσει, πείθοντάς το πως στη συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή μπορούν να εμπιστεύονται τους ανθρώπους. «Ηταν μια συγκλονιστική εμπειρία, άκρως ενδεικτική της υψηλής νοημοσύνης του ζώου», λέει στο ΟΙΚΟ η Τόνι Φρόχοφ. «Το πώς αλληλεπιδρούν οι φάλαινες με εμάς εξαρτάται από το πώς τους φερόμαστε. Οι επιθετικές και βίαιες συμπεριφορές είναι αυτές που καλλιεργούν τη σχέση κυνηγού και θηράματος». Παραδόξως, και σε αντίθεση με το περιστατικό του οποίου υπήρξε μάρτυρας η Αμερικανίδα επιστήμονας, η γκρίζα φάλαινα είχε κάποτε το παρατσούκλι «διαβολόψαρο» - αν και δεν είναι ψάρι, αλλά θαλάσσιο θηλαστικό. Της το είχαν προσδώσει οι φαλαινοθήρες, διότι, στην προσπάθειά της να προστατεύσει το τραυματισμένο από τα φονικά καμάκια μικρό της, ανταπέδιδε την επίθεση. Λόγω της φαλαινοθηρίας, στα μέσα του 19ου αιώνα, ο πληθυσμός της στη δυτική ακτή των ΗΠΑ κόντευε να εξαφανιστεί. Σήμερα, χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες για την προστασία του είδους, αγγίζει πιθανόν και τα 20.000 άτομα. Το παράδειγμα της γκρίζας φάλαινας είναι ίσως ενδεικτικό των λόγων για τους οποίους σήμερα η παρατήρηση φαλαινών (whale-watching) αποτελεί μια από τις δημοφιλέστερες οικοτουριστικές δραστηριότητες σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με στοιχεία που έχει συγκεντρώσει ο ερευνητής Εριχ Χόιτ, από τη δεκαετία του '90 και ύστερα η παρατήρηση φαλαινών αναπτύσσεται με ρυθμούς της τάξης του 12% ετησίως, σημειώνοντας αύξηση τετραπλάσια αυτής του παγκόσμιου τουρισμού εν γένει. Αντίστοιχα κάθε χρόνο, περίπου 10 εκατ. άνθρωποι σε τουλάχιστον 90 χώρες δαπανούν περισσότερα από 1,3 δισ. δολάρια για να δουν και να φωτογραφίσουν φάλαινες από κοντά. Μόνο μέσα στο 2008 τα έσοδα άγγιξαν τα 2,1 δισ. δολάρια, σημειώνοντας ρεκόρ. «Την ίδια φάλαινα μπορείς να τη συναντήσεις δεκάδες φορές, αλλά να τη θανατώσεις μόνο μία», σημειώνει ο Πάτρικ Ράματζ από το Διεθνές Ταμείο για την Ευημερία των Ζώων (IFAW). «Οι αριθμοί συνηγορούν στο ότι η οικονομική απόδοση του whale-watching ξεπερνά τα προερχόμενα από τη φαλαινοθηρία κέρδη, αποδεικνύοντας ότι οι φάλαινες αξίζουν πολύ περισσότερα ζωντανές απ' ό,τι νεκρές», εξηγεί η Τόνι Φρόχοφ. Μας μοιάζουν! Γιατί όμως τις παρατηρούμε; Τι κάνει τις φάλαινες τόσο συναρπαστικές; Μάλλον το γεγονός ότι έχουν σχεδόν ανθρώπινες συμπεριφορές...«Οι αντιδράσεις τους στις ανθρώπινες δραστηριότητες, είτε πρόκειται για whale-watching, είτε για εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, είτε για στρατιωτικές ασκήσεις, μελετάται διεξοδικά από τους επιστήμονες», λέει η κ. Φρόχοφ. «Γνωρίζουμε ότι η δομή του εγκεφάλου τους είναι ιδιαίτερα εξελιγμένη. Δεν διαθέτουν μόνο υψηλή νοημοσύνη, αλλά και ανεπτυγμένα συναισθήματα: π.χ. είναι εξαιρετικά στοργικές μητέρες και δεινές στην επικοινωνία». Από νευροβιολογικές μελέτες του εγκεφάλου της μεγάπτερης και της πτεροφάλαινας (2006, Mount Sinai School of Medicine), καθώς και άλλων κητωδών όπως τα δελφίνια και οι φυσητήρες, προκύπτει ότι η δομή μοιάζει αρκετά με αυτόν του ανθρώπου. Σε κάποια δείγματα, μάλιστα, εντοπίστηκαν μεγάλες ατρακτοκυτταρικές συγκεντρώσεις: πρόκειται για κύτταρα που συνδέονται με υψηλές νοητικές λειτουργίες, όπως η επίγνωση του εαυτού μας, η αίσθηση συμπόνοιας και η γλωσσική έκφραση. Τους συγκεκριμένους νευρώνες οι φάλαινες τους ανέπτυξαν 15 εκατομμύρια χρόνια πριν από τον άνθρωπο, γεγονός που οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν «παράλληλη εξέλιξη». Γι' αυτό εξάλλου θεωρούνται και οι πιο δεινοί επικοινωνητές του ζωικού βασιλείου. Τον κύριο όγκο των γνώσεων για το σύστημα επικοινωνίας που έχουν αναπτύξει οι φάλαινες τον αντλούμε από τη μεγάπτερη, που τραγουδά και τα πιο σύνθετα «τραγούδια»: οι μελωδικοί φθόγγοι που προφέρει η αρσενική μεγάπτερη ταξιδεύουν και ακούγονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Η πληροφορία που μεταφέρουν τα τραγούδια παραμένει άγνωστη σε μας, παρ' όλα αυτά το να τα ακούει κανείς, πόσω μάλλον από κοντά μέσω υδροφώνου, είναι μια συναρπαστική έως και συγκινητική εμπειρία. Η ποικιλία των ηχητικών μοτίβων και συνδυασμών αποτελεί απόδειξη της υψηλής νοημοσύνης και της πολυπλοκότητας του πολιτισμού τους. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Ορεγκον, οι φάλαινες τραγουδούν με διαφορετικές διαλέκτους, ανάλογα με την περιοχή όπου κολυμπούν, αν και το γιατί δεν είναι σαφές (γενετικοί και άλλοι λόγοι). Πάντως, λόγω της ηχορρύπανσης που προκαλεί ο άνθρωπος στους ωκεανούς, είναι πιθανό να μην μπορούν να επικοινωνήσουν με την ίδια ευκολία με την οποία το έκαναν εκατομμύρια χρόνια τώρα. Για να φέρουμε την αντιστοιχία στα ανθρώπινα, είναι σαν κάποιος από εμάς να ζει επί 70 χρόνια σε ένα σπίτι όπου επί 24 ώρες το 24ωρο από τον επάνω όροφο ακούγεται η σειρήνα ενός συναγερμού... Η μελέτη της συμπεριφοράς των φαλαινών καταδεικνύει ότι συνεργάζονται μεταξύ τους, διδάσκουν και διδάσκονται. Αναγνωρίζουν τους φίλους τους αλλά και τους εχθρούς τους. Πενθούν όταν χάνουν κάποιον δικό τους. Και πιθανόν, υπό προϋποθέσεις, μαθαίνουν σιγά-σιγά να μας εμπιστεύονται ξανά. «Η στάση τους εξαρτάται κι από τη δική μας. Αν νιώσουν ότι τις σεβόμαστε, υπάρχουν περιοχές, όπως η Μπάχα Καλιφόρνια, που θα πλησιάσουν τον άνθρωπο σε τέτοια απόσταση που, βγάζοντας το κεφάλι τους από το νερό, θα τον αφήσουν να τις αγγίξει», λέει η κ. Φρόχοφ. Δεν είναι, άλλωστε, μόνον οι άνθρωποι που επιθυμούν να γνωρίσουν καλύτερα τις φάλαινες. Σύμφωνα με την Τόνι Φρόχοφ, έχει διαπιστωθεί πως και τα θαλάσσια κήτη, αντίστοιχα, προσεγγίζουν και «μελετούν» -για τους δικούς τους λόγους- τους ανθρώπους. Τη διττή αυτή σχέση επιχειρεί να καταγράψει ένα πρωτοποριακό στο είδος του διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα, που ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες και τελεί υπό την ευθύνη της Αμερικανίδας βιολόγου: φοιτητές απ' όλο τον κόσμο καταφτάνουν στην Καλιφόρνια για να παρατηρήσουν τις φάλαινες, που... παρατηρούν τους ίδιους. «Προστατεύοντας τις φάλαινες, προστατεύουμε τους εαυτούς μας», καταλήγει η Τόνι Φρόχοφ. «Η παρουσία τους αποτελεί δείκτη υγείας των θαλάσσιων οικοσυστημάτων. Εδώ και εκατομμύρια χρόνια ζουν στους ωκεανούς, όπου τρέφονται κυρίως με ευφαυσεώδη, δηλαδή μικρά πλαγκτονικά γαριδάκια. Η συμβολή τους στη θαλάσσια υγεία είναι απόλυτα ζωτικής σημασίας, με τρόπους που ενδεχομένως ακόμη δε γνωρίζουμε. Και αν θέλετε να το δούμε πιο... εγωιστικά, με τα ανθρώπινα μέτρα ίσως, η αύξηση του αριθμού των παρατηρητών φαλαινών σε όλο τον κόσμο σημαίνει ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και πολλά παιδιά, στα οποία δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουν αυτά τα θαυμαστά πλάσματα. Είναι σπουδαίο να γνωρίζεις, βλέποντας μια γαλάζια φάλαινα, πως είναι το μεγαλύτερο σε μέγεθος ζώο που έζησε ποτέ στον πλανήτη μας. Κι είναι ακόμα πιο σπουδαίο να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να μπορούν να τη βλέπουν και τα παιδιά των παιδιών σου...» ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΣ «Η παρακολούθηση φαλαινών δεν διεξάγεται παντού με οικολογικά υπεύθυνο τρόπο», λέει η Τόνι Φρόχοφ. «Επειδή οι άνθρωποι από τη φύση μας είμαστε στοχοπροσηλωμένα όντα, έχουμε συχνά την τάση να αντιμετωπίζουμε τις φάλαινες ως αντικείμενα: για να εξασφαλίσουμε, π.χ., ένα καλό φωτογραφικό στιγμιότυπο, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να το πετύχουμε - έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι τις διακόπτουμε από τη φροντίδα των μικρών τους, τις ενοχλούμε ενώ ξεκουράζονται, τις τραυματίζουμε ή ακόμα και τις σκοτώνουμε «κατά λάθος», καθώς τις κυνηγάμε με το σκάφος. Ο μόνος τρόπος για να εξασκείται με ασφάλεια για τα ζώα η συγκεκριμένη δραστηριότητα, είναι να τους φερόμαστε με σεβασμό: να τα τιμάμε γι' αυτό που είναι, ως μεμονωμένα άτομα και ως ομάδες που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε ένα αυξανόμενα απαιτητικό περιβάλλον. Οχι ως αντικείμενα, από τα οποία μπορεί ο καθένας να πάρει το δικό του ενθύμιο». Info •   Εκδρομές παρατήρησης φαλαινών διοργανώνουν πολλά γραφεία στον κόσμο. Eνδεικτικά: www.condorcruises.com,  www.whalewatchingtrips.co.uk,  www.naturetrek.co.uk •   Για πληροφορίες σχετικά με τις φάλαινες και τα κητώδη:  www.pelagosinstitute.gr •   Το Ινστιτούτο Κητολόγων Ερευνών «Πέλαγος» διοργανώνει τους καλοκαιρινούς μήνες οικοεθελοντικά προγράμματα στο σκάφος του, www.terramarresearch.org